Met de vrijlating van de laatste twee aangesterkte zeehonden Ollie en Brandy heeft de opvang in Pieterburen gisteren een punt gezet achter meer dan vijftig jaar geschiedenis. Toch zijn de bassins in het centrum nog niet helemaal leeg. Er zwemmen nog een paar dagen dieren rond die te verzwakt zijn om uit te zetten.
Het zeehondencentrum in Pieterburen is al sinds begin januari dicht voor publiek. Het personeel is bezig met de laatste voorbereidingen voor de verhuizing naar een modern onderkomen bij Lauwersoog. En daarvoor moesten de laatste zeehonden uit Pieterburgen gisteren weg.
Het werd een feestelijke bijeenkomst, waarbij inwoners van Pieterburen, donateurs en oud-medewerkers waren uitgenodigd, meldt RTV Noord.
Zeehonden voeren
“Ik ben van 1971, net als de zeehondencrèche. Ik weet niet beter dan dat dit hier hoort”, zei Agnes Klont uit Pieterburen. “We hebben hier zoveel meegemaakt. Bekende Nederlanders over de vloer, toeristen uit het buitenland. Vriendinnen van mij gingen ’s nachts nog even zeehonden voeren tussen het stappen door. Het bracht leven in het dorp.”
Ook boer Henk Koster kwam afscheid nemen. “Ik heb de hele ontwikkeling meegemaakt, vanaf het begin. Lenie ’t Hart kwam vroeger bij ons spullen lenen om zeehondenpups groot te krijgen. Wat hier is opgebouwd, is een succes voor Pieterburen én voor de zeehonden. Voor de levendigheid in het dorp was het beter geweest als het hier was gebleven”, zei hij.
Jonge zeehonden
Ollie en Brandy zijn allebei nog jonge zeehonden. Ollie werd half januari gevonden op Schiermonnikoog, pas tien dagen oud, met een abces op zijn rug. Brandy kwam begin maart van Terschelling, met diepe wonden aan zijn flippers. Beiden waren na weken van verzorging gisteren weer fit genoeg om terug te keren naar zee. Ze werden uit hun bassin in Pieterburen gehaald, in kisten gedaan en naar Lauwersoog vervoerd. Vanaf daar voeren ze met de boot naar een zandplaat bij Schiermonnikoog.
Op de zandplaat liet Iris Beekman uit Groningen ze vrij in de Waddenzee. “Mijn vriend gaf me dit cadeau met kerst. Hij weet hoe gek ik ben op zeehonden. Vroeger deed ik mijn spreekbeurten erover. Dit is echt iets wat ik al mijn hele leven wilde doen”, zei ze. “En nu ben ik degene die de laatste zeehond uit Pieterburen mag terugbrengen naar zee. Heel bijzonder.”
Het blijft magisch
Donateur Sijla van Leeuwen uit Doetinchem keek geboeid toe, samen met haar man. Dit was ‘haar’ 25ste vrijlating in veertig jaar tijd. “We zijn er echt mee vergroeid”, vertelde ze. “Elke keer dat ik een zeehond zie wegzwemmen, raakt me dat. Ze kijken eerst even om zich heen, soms komen ze nog even terug en dan gaan ze. Dat blijft magisch.”
Ollie en Brandy zwemmen weer vrij rond. Toch kunnen de deuren in Pieterburen nog niet helemaal dicht. Doordat er op het laatste moment toch weer nieuwe, verzwakte zeehonden binnenkwamen (in totaal tien) moesten de plannen worden aangepast. “Het is voor ons niet werkbaar om de zorg over twee locaties te verdelen”, zegt medewerker Emmy Venema . Daarom is besloten om die tien zeehonden later deze week alvast naar het nieuwe onderkomen in Lauwersoog te verhuizen.
Werelderfgoecentrum
Daarmee begint een nieuw hoofdstuk in de opvang van zeehonden. In het gloednieuwe Werelderfgoedcentrum Waddenzee wordt niet gezorgd voor zieke zeehonden (er is ook een speciale lift om ze te vervoeren), maar krijgen de bezoekers ook “het bredere verhaal over de Waddenzee”.
“We willen bezoekers laten zien hoe kwetsbaar het waddengebied is”, zegt Venema. “Met vervuiling, gaswinning en druk op de natuur is er veel werk te doen. In het nieuwe centrum kunnen we dat verhaal beter vertellen.”
Het Werelderfgoedcentrum waar twee jaar aan is gebouwd, gaat op 26 april open.
