De Nederlandse regisseur Victoria Warmerdam heeft met Ik ben geen robot een Oscar gewonnen voor Beste Korte Film. De andere Nederlandse genomineerde dit jaar, Nina Gantz, greep naast een prijs. De romantische komedie met een rauw randje Anora verzilverde in Los Angeles vijf van zijn zes nominaties en won daarmee de meeste prijzen van de avond.
Op het podium bedankte Warmerdam hoofdrolspeelster Ellen Parren en de rest van haar cast en crew. “Jullie hart en ziel zit in elk frame van deze film. Deze prijs is ook voor jullie.” Voor haar partner en producent Trent had ze ook lieve woorden: “Wij nuchtere Nederlanders zeggen dit te weinig, maar ik hou van je”.
Parrens mannelijke tegenspeler Henry van Loon noemt de overwinning een holy-shit-what-the-fuck-moment. “Ongelooflijk. Dit is iets dat je nooit meemaakt”, zegt hij tegen persbureau ANP.
Bekijk hier het moment waarop de Nederlanders de Oscar in ontvangst mochten nemen:
Ik ben geen robot gaat over een vrouw die aan haar identiteit begint te twijfelen als ze niet door een captcha-test op haar computer komt. Met absurdisme en zwarte humor stipt de film in ruim 20 minuten identiteit, feminisme en zorgen over AI aan.
Het is voor het eerst dat een Nederlander deze categorie binnenhaalt. Slechts drie keer eerder werd een Nederlandse korte film genomineerd, allemaal in de jaren 60.
Naast Ik ben geen robot was ook Wander to wonder van de Nederlandse Nina Gantz genomineerd, over de ontrafelende levens van drie minimensjes. Deze stopmotionfilm legde het af tegen In the shadow of the Cypress uit Iran.
Bekijk hier de Oscarwinnaar:
Anora ging uiteindelijk met de meeste prijzen naar huis, onder meer voor Beste Film, Regie en Actrice. De film gaat over de vertwijfelde zoektocht naar liefde van een sekswerker die wordt tegengewerkt door een Russische oligarch. “Amerikanen zien blijkbaar graag hoe iemand zich verzet tegen een machtige Rus”, grapte presentator Conan O’Brien in een overduidelijke sneer naar president Trump.
Winnares Mikey Madison (Beste Actrice) onthield zich van dergelijk commentaar in haar dankwoord. Ze keek terug op het pad dat haar hier gebracht had. “Dit voelt heel surrealistisch”, kon ze geëmotioneerd nog net uitbrengen. “Ik ben opgegroeid in Los Angeles maar Hollywood leek altijd zo ver weg.”
Net als regisseur Sean Baker dankte ze de sekswerkers die hun verhalen en ervaringen met hen deelden voor de film. “Ik blijf jullie ondersteunen en zal een bondgenoot blijven.” De winst van Madison betekende dat oude rot in het vak Demi Moore de eerste Oscarnominatie in haar 40-jarige carrière niet kon verzilveren.
Het lukte Adrien Brody met The brutalist om voor de tweede keer een Oscar te winnen, 22 jaar na zijn eerste voor The pianist. Wederom een drama over de gevolgen van de Holocaust, merkte hij zelf op. “Opnieuw verbeeldde ik het trauma en de gevolgen van oorlog en onderdrukking, van antisemitisme en racisme”, zegt hij over de parallellen tussen beide films. “Als het verleden ons iets kan leren, is dat je haat niet ongehinderd mag laten bestaan.”
In totaal werd de film met tien nominaties onderscheiden met drie Oscarbeeldjes, ook voor het camerawerk en de muziek. Wellicht een povere score, maar de dertien kansen voor Emila Pérez leverden slechts twee keer winst op. Daaronder wel de prijs voor Beste Vrouwelijke Bijrol, voor Zoë Saldaña. Ze kwam in tranen het podium op.
“Mijn grootmoeder kwamen in 1961 naar dit land; ik ben het trotse kind van immigrantenouders, met dromen, waardigheid en hard werkende handen”, vertelde ze. “Het feit dat ik win voor een rol waarin ik mocht zingen en spreken in het Spaans, zou mijn oma enorm trots hebben gemaakt.”
Winnaar voor Beste Mannelijke Bijrol Kieran Culkin keek in zijn dankwoord juist naar de toekomst. Hij herinnerde zijn vrouw dat ze ooit beloofd had met hem voor een vierde kind te gaan als hij een Oscar zou winnen. “Dus liefde van mijn leven, met zo weinig vertrouwen in mij”, lachte Culkin bloedserieus, “laten we beginnen aan dat kind”.
Grote politieke boodschappen bleven daarmee bij de meeste prijzen uit, al riepen de Palestijnse en Israëlische filmmakers die Beste Documentaire wonnen voor No other land wel op tot vrede in het Midden-Oosten. “We zijn met elkaar vervlochten”, zei de Israëlische journalist Yuval Abraham die de Palestijnse activist Basel Adra volgde.
“Mijn volk kan waarlijk veilig zijn als Basels volk vrij en veilig is. Het kan echt anders”, beloofde Abraham, die en passant nog uithaalde naar de politiek van president Trump. Ook Adra hoopt op betere tijden. “Twee maanden geleden ben ik vader geworden en ik hoop dat mijn dochter nooit zoals ik zal vrezen voor geweld, verwoesting en verdrijving.”
Regisseur Walter Salles put hoop uit de onverzettelijkheid van Eunice Paiva, wier echtgenoot verdween tijdens het militaire regime in Brazilië. Verfilmd als I’m still here won haar verhaal als Beste Internationale Film de eerste Oscar ooit voor Brazilië.
“Dit draag ik op aan een vrouw die een vreselijk verlies heeft geleden onder een autoritair regime, maar weigerde te buigen en zich verzette. Deze prijs is voor haar.”
